تا خانه چشمانت راهی نیست ،

چه بگویم...وقتی که نگاهت را از من دریغ میکنی ...

چه بگویم وقتی که نه تنها چشم هایت را ، بلکه دریچه قلبت را برویم بسته ای ...

اما...

بدان همیشه پشت پنجره "خیالم" برای چشمهایت چون چلچراغی میدرخشد...

بگذار در وجود تو گم شوم و تودر جستجوی من آهسته مرا بخوانی...

و مرا در قلبت پیدا کنی!!!

ما فکر میکنیم بدترین درد از دست دادن کسیه که دوسش داریم!

اما حقیقت اینه که :

از دست دادن خودمون،

و از یاد بردن اینکه کی هستیم و چقدر ارزش داریم خیلی دردناک تره...

پ.ن:از وقتی که خیلی کم سن وسال بودم یادمه به خاطر رفتار خاصم،سنگ صبور بقیه ام و آدما هرچند کوتاه هم که شده میان کنارم و از درداشون میگن.به همین دلیل تجربه ام واسه کمک به بقیه آدمای دور و برم خیلی بیشتر شد و چیزایی که میگم واقعا" دیدم و حسشون کردم!

گاهی ما با از دست دادن عشقمون و کسی که دوسش داریم کلی آه و ناله سر میدیم و خود واقعی مون رو فراموش میکنیم یعنی یادمون میره که رسالت ما تو این دنیا چیه!

غافل از اینکه خدا یکی بهتر رو واسمون در نظر گرفته که لیاقت محبت و عشق ما رو داره .

فقط باید صبر کنیم وبا چشم دل دنبالش بگردیم.بعد میفهمیم که چه ساده این همه مدت کنارمون بود و نمیدیدیمش!

و واقعا" همینه!

کسی که شما رو دوست داره تنهاتون نمیذاره و همیشه کنارتون هست!

آدم ها را بدون اینکه به وجودشان نیاز داشته باشی
دوست بدار و محبت کن … !

کاری که خدا با تو می کند…

پ.ن:به نظرم این کار انسان رو بزرگ میکنه!

بزرگ شدن یعنی خدایی شدن...

آنگاه که غرور کسی  را له می کنی،
آنگاه که کاخ آرزوهای کسی را ویران می کنی،
آنگاه که  شمع امید کسی را خاموش می کنی،

آنگاه که بنده ای را  نادیده می انگاری ،
آنگاه که حتی گوشت را می بندی 

تا صدای خرد شدن  غرورش را نشنوی،
آنگاه که خدا را می بینی و بنده خدا را  نادیده می گیری
می خواهم  بدانم،
دستانت رابسوی کدام آسمان دراز می کنی  تابرای
خوشبختی خودت دعا کنی؟

 سهراب  سپهري

پ.ن:تا حالا خیلی به خاطر این موضوع اذیت شدم و تو اینجور مواقع فقط میتونم به طرف مقابل بگم وجدانتو عشقه...

پاییز که می شود
انگار از همیشه عاشق ترم
در تمام طول پاییز
نمناکی شب ها را
با تمام منفذهای پوستم
لمس می کنم
وچشمانم همه جا
نقش دیدگان تورا جستجو می کند
پاییز که می شود
همراه برگها رنگ عوض می کنم
زردو نارنجی می شوم و
با باد تا افقی که چشمانت
درآن درخشیدن گرفت
پیش می روم
و مقابلت به رقص درمی آیم
تا آن جا که باور کنی
تمام روزهایی که از پاییز گذشته
تا به امروز
همواره عاشقت بوده ام
پاییز که می شود
بی قراری هایم را در باغچه کوچکی
می کارم و آرام آرام
قطره های باران را
که روزهاست در دامنم جمع کردم
به باغچه می نوشانم
میدانم تا آخر پاییز
تمام بی قراری هایم شکوفه خواهد داد
و با اولین برف زمستان
به بار خواهد نشست
پاییز که می شود
بی آنکه بدانم چرا
بیشتر از همیشه دوستت دارم
و بی آنکه بدانی چرا
دلم بهانه ات را می گیرد
کاش می دانستی!

امروز در شهر کوچک ما باران بارید...

بارانی بس تماشایی...

خیلی خوشحال بودم...هر چقدر زیر بارون بمونم بازم کمه...باور کنید این آب نیست که به صورتم برخورد میکنه،رحمت خداست...

خدای من!سپاسگذارتم...

هنگامی که سیبی را با دندانهای خود له می کنی در دل خویش به آن بگو :دانه ها و ذرات تو در کالبد من به زندگی ادامه خواهند داد. شکوفه هایی که باید از دانه هایی تو سر زند ، فردا در دل من شکوفا می شود .عطر دل انگیز تو ، توام با نفسهای گرم من به عالم بالا صعود خواهد کرد ، و من و تو در تمام فصلها شاد و خرم خواهیم بود. 

جبران خلیل جبران

به اندازه ی تمام  دلتنگی هایم به من بدهکاری...

وعده ما باشد روزی که دلتنگم شوی...

پ.ن:چرا بقیه فکر میکنن من از تو بدم میاد...نه...برعکس من...دوست دارم عزیزم...