اگر بعد از هر لبخندی خدا را سپاس نگویید،روا نیست بعد از هر اشکی از او گلایه کنید...

به جای پاک کردن اشک هایتان،آن هایی که باعث گریه تان میشوند را پاک کنید...

پ.ن:یکی باید به خودم بگم تو که لالایی بلدی چرا خودت خوابت نمیبره...ولی من میتوانم!!!خدا کمکم میکنه انشاالله...

چرا گرفته دلت...مثل آنکه تنهایی...

چقدر هم تنها...

خیال میکنم...دچار آن رگ پنهان رنگ ها هستی...

دچار یعنی...عاشق...

و فکر کن که چه تنهاست... اگر ماهی کوچک دچار آبی دریای بیکران باشد...

همیشه فاصله ای هست...

دچار باید بود...

شعر از سهراب سپهری

پ.ن:این شعر تقریبا در وصف حال یه بنده خداییه که دوست داشتم خودش بیاد اینو بخونه.دوست دارم کمکش کنم ولی نمیشه...انشاالله خدا خودش کمکش کنه که راهشو پیدا کنه...

اگه حرفی نمیزنم و پستی نمیذارم به خاطر این نیست که حرفی ندارم...

نه!حرف که خیلی هست ولی بعضی حرفای دل اینقدر قشنگ و پاک و از اعماق وجودن که نباید آلوده ی کلمات بشن...

فقط میتونم به خدای خودم بگم کمکم کن...

گنجشک می خندید به اینکه چرا هر روز
بی هیچ پولی  برایش دانه می پاشم...
من می گریستم به اینکه حتی او هم
محبت مرا از سادگی ام  می پندارد...

پ.ن:بازم میگم اشکال نداره خدا خودش هوامو داشته باشه که دیگه به این چیزا فکر هم نکنم...

آدمی دو قلب دارد !
قلبی که از بودن آن با خبر است و قلبی که از حضورش بی خبر.
قلبی که از آن با خبر است همان قلبی ست که در سینه می تپد

همان که گاهی می شکند
گاهی می گیرد و گاهی می سوزد
گاهی سنگ می شود و سخت و سیاه
و گاهی هم از دست می رود...

 با این دل است که عاشق می شویم
با این دل است که دعا می کنیم
با همین دل است که نفرین می کنیم
و گاهی وقت ها هم کینه می ورزیم...

اما قلب دیگری هم هست.قلبی که از بودنش بی خبریم.
این قلب اما در سینه جا نمی شود
و به جای اینکه بتپد.....می وزد و می بارد و می گردد و می تابد
این قلب نه می شکند نه میسوزد و نه می گیرد
سیاه و سنگ هم نمی شود
از دست هم نمی رود

زلال است و جاری
مثل رود و نسیم
و آنقدر سبک است که هیچ وقت هیچ جا نمی ماند
بالا می رود و بالا می رود و بین زمین و ملکوت می رقصد

این همان قلب است که وقتی تو نفرین می کنی او دعا می کند
وقتی تو بد می گویی و بیزاری او عشق می ورزد
وقتی تو می رنجی او می بخشد...

این قلب کار خودش را می کند
نه به احساست کاری دارد نه به تعلقت
نه به آنچه می گویی نه به آنچه می خواهی
.
.
.
.
.
و آدمها به خاطر همین دوست داشتنی اند
به خاطر قلب دیگرشان
به خاطر قلبی که از بودنش بی خبرندو ما را دوست دارند بی هیچ علتی

...

شعر از عرفان نظر آهاری 

پ.ن:با همین قلبم تو وبلاگم پست میذارم.وگرنه زندگی منم شاد شاد و پر از عشق و مهربونی نیست وهیچ وقت عشق و محبتی رو که به آدمای دور و برم میدم دریافت نمیکنم...ولی چون به مهربونی خدای مهربونم ایمان دارم همیشه به خاطر قلب مهربونم ازش سپاسگذارم...

                  خداجونم همیشه دوست دارم...

زندگی رویش یک حادثه نیست

زندگی رهگذر تجربه هاست

تکه ابری ست به پهنای غروب

آسمانی ست به زیبایی مه

زندگانی چون گل نسترن است

باید از چشمه جان آبش داد

زندگی مال ماست

خوب و بد بودن آن عملی از من و ماست

پس بیا تا بفشانیم همه بذر خوبی و صفا

و بگوییم به دوست

معنی عشق و حقیقت چه نکوست...

اگر درونم را نسازم آبادی های بیرونم ویرانه است...

پ.ن:همیشه به خودم میگم حق نداری ناراحت بشی که چرا بقیه تو رو اونجوری که هستی نمیبینن،شاید رفتار و ظاهرت پیش اونا قشنگ نباشه،مهم اینه که دلت پاک و باخدا باشه و خدا تو رو قشنگ ببینه...

آخه خیلی بده آدما تو رو از اون چیزی که پیش خدا هستی قشنگ تر و بهتر ببینن!

کوچک باش و عاشق...که عشق

میداند آئین بزرگ کردنت را

 

 بگذار عشق خاصییت تو باشد، نه رابطه ی خاص تو با کسی

 

موفقیت پیش رفتن است نه به نقطه ی پایان رسیدن

 

فرقی نمی کند گودال آب کوچکی باشی ، یا دریایی بی کران

 

زلال که باشی ، آسمان در توست ...

حضور هیچ کس در زندگی ما اتفاقی نیست

خدا در هر حضور جادویی نهان کرده برای کمال ما،

خوشا روزی که دریابیم جادوی حضور ها را.